دفترچه کوچک قاصدک

[ghasedak]

سلام دوستای عزیزم من اینجا قصد دارم چیزهایی رو که به ذهنم می رسه رو بنویسم این پیشنهاد یکی از دوستان بود که چند وقت پیش به من دادند البته هنوز اولش که من شروع کردم ببخشید که خیلی نواقص داره تا بخوام به پای شما برسم زمان می بره از این که نظراتتون رو هم بدین ممنون می شم

با تشکر از همگی

قاصدک

[ghasedak]

می نویسم اما نمی دانم دلم با این نوشته ها آرام می شود؟ آخر زمستان هم زمستانی نبود که غم هایم را منجمد کند و چند ماهی از دستشان راحت باشم فقط سردشان شده کمتر احساسشان کردم اما باز هم حضور داشتند به امید بهارم هستم اما می ترسم بهار بیاید همه امیدهایم با غم هایم گره میخورد و من سردرگم در میان آنها قرار می گیرم دیگر نه شادی برایم مفهومی خواهد داشت و نه غم و اندوه چه بگویم انسان است و هزار راه نرفته و پای خسته می خواهی از راهی دیگر بروی دلت خسته شده می گوید بنشین دیگر نمی آیم چه قدر امتحان کنم مگر راهنمایی نیست که تو را به مقصد برساند به فکر فرو می روم مانده ام پاسخش را چه بگویم یک لحظه به آسمان نگاه می کنم می گویم چه می بینی می گوید روشنی نگاهش می کنم و می گویم تا زمانی که این روشنی در روز و شب در آسمان باشد من امید دارم راه را پیدا می کنم دوباره تلنگری میخورد و می شود رفیق راه خوب زیاد پاپیچش نمی شوم هنوز بچه است طاقت این همه راه رفتن و آزمایش را ندارد فکر می کند بعد از دو سه بار باید به جواب برسد اما می دانم بزرگ می شود همان طور که من بزرگ شدم و یاد گرفتم با غم ها زندگی کنم تا محو شوند و شادی ها بیایند درست است که سردرگم می شوم اما آخر راه را می یابم چون دستش در دستان من است مگر می شود امید نداشت در تنهاترین لحظاتم کنارم بوده حتما من را به مقصد می رساند خوب باید بروم دارد دستم را می کشد تا زمان استراحتی دیگر خداحافظ [گل قرمز][گل قرمز]

 

 

http://rcin.comxa.com/up/23e325e16617.jpg

[ghasedak]

وقتی از گذرگاه عبور می کنم ترسی وحشتناک تمام وجودم را می گیرد مدام به پشت سرم نگاه می کنم انگاری چیزی در تعقیب من است چیزی بسیبار وحشتناکتر از سیاهی و تیرگی قدم هایم را تندتر برمی دارم سریع تر و سریعتر تا این که می دوم به نفس نفس می افتم اما او از من دورتر نشده بلکه هر لحظه به او نزدیکتر می شوم به جای این که به جلو قدم بردارم انگار راه برعکس شده و برمی گردم تمام استخوان هایم شروع به لرزیدن کرده است نمی دانم چه کنم پاهایم قفل کرده اند سر پیچ می ایستم تمام وجودم را عرقی سرد گرفته است چشمانم را می بندم تا ظاهرش را نبینم اما انگار پلکهایم به اختیارم نیستند قلبم به شماره افتاده است ناگاه از پشت پیچ پیدایش می شود از ته دل خدا را صدا می زنم ناگاه نوری بسیار زیباتر از خورشید تمام دره را می گیرد اشکهایم می ریزد از خودم بدم می آید چرا در تنهایی به یادش می افتم و او هیچ گاه دست مرا رها نمی کند نسیمی لطیف تر از ابریشم و باد صبا به صورتم می خورد عطرش را احساس می کنم خنکی تمام وجودم را می گیرد چشمانم را می بندم او در کنار من است دوست دارم برای همیشه در آغوشش بمانم و دیگر به سوی خودم باز نگردم آرام در گوشم نجوا می کند: می آیی تو هم می آیی عجله نکن بیا برویم هنوز کارهایی هست که انجام بدهی اما من را فراموش نکن. حال من در اینجایم انتخاب به عهده من است و من او را انتخاب کرده ام با وجود تمام شیرینی های تلخی که برایم پیش می آید دوستش دارم و با صدای بلند می گویم :

 

http://www.pic.tooptarinha.com/images/cqfzdc381u8j81apggrw.jpg

 

 

 

 

http://www.bisheh.com/Uploaded/PostImg/realsize/635137096676545000.jpg